
Op het moment van schrijven, zomer 2022, geniet ik van een heerlijke vakantie met mijn gezin op een kleine camping in Frankrijk.
Daar had in laatst een kort maar mooi gesprek met een campinggenoot. Zij is meditatie leraar en zijnsorientatie coach. Ze vertelde over haar insteek die ervan uitgaat dat je al heel bént en dat het opdoen van ervaringen van jouw heelheid het vermogen voeden jezelf te dragen op moeilijke momenten en om aanwezig te blijven bij alles wat er is. Door meditatie en oefeningen.
Zelf heb ik die ervaring ook en voor mij gaat dat dan vaak hand in hand met (soms slechts een glimp van) de ervaring onderdeel dat ik onderdeel ben van het grote geheel, de natuur, het al. Wat ze zei resoneerde dan ook enorm.
Maar oh oh, soms zijn er toch momenten of perioden dat die heelheid zo ver weg voelt! Bij ervaringen van verlies of zelfkritiek of twijfel. De volgende ochtend kreeg ik een prachtig cadeautje!
Mijmerend en voelend over een verlieservaring van mezelf liep ik richting onze vouwwagen en kwam ik een vlinder tegen. Die vloog om me heen en ging zitten op een steen in de ochtendzon. Haar prachtige vleugels open, de zon er tegenaan, maakten een volmaakt ronde schaduw op die steen. Mijn schouders zakten, er kwam een zucht en ik voelde duidelijk mijn voeten, benen, bekken. Heel, één. Helemaal bij mezelf en toch zó verbonden.
En toen, terwijl ze sloeg met haar vleugels, werd de schaduw afwisselend een hart en ronde vorm. Een glimlach op mijn gezicht en een diep gevoel van liefde, verwondering en dankbaarheid. Het verdriet om het verlies was er nog, maar op dat moment kon het rusten in mij, in de bedding van heelheid. Ik ben heel, met het verdriet erbij. En zo kreeg ik een prachtige illustratie van waar we het de avond ervoor over hadden.
Soms, of misschien wel altijd, is de ervaring van heelheid die je zoekt dichterbij dan je denkt.
Ik wens je een prachtig mooie dag!
Kommentare